श्रीमंत आणि गरीब - ज्याचा त्याचा दृष्टीकोन

एक अति श्रीमंत पिता आपल्या मुलाला एका खेड्यात घेऊन गेला।लोक किती गरिबीत जीवन जगतात हे मुलाला दाखवण्याचा त्याचा उद्देश होता.
एका गरीब कुटुंबात शेतातील घरात दोन दिवस ते राहिले.
आपल्या घरी परततांना त्यने मुलाला विचारले ,
...' कशी झाली ट्रिप ? '
' फारच छान डॅड '
' गरीब लोक कसं जीवन जगतात बघितलंस ना? '
' हो ' मुलगा म्हणाला.

अंतिम युद्ध

   अचानक  कोणत्यातरी धक्यामुळे नम्रताला जाग आली.जाग आली म्हणजे तिला तसा वाटले पण डोळे उघडायला तयारच नव्हते. मोठ्या कष्टाने तिने डोळे उघडले . तिला वाटले आपण आताच तर झोपलो होतो इतक्या लवकर सकाळ कशी झाली . तिने डोळे चोळत इकडे तिकडे बघितले . तिला एकदम थंड स्पर्श जाणवला . तिने बघितले  तर ती एका फारशी वर झोपली होती . तिला थोडे आश्चर्य वाटले . झोपताना तर ती तिच्या रूम मध्ये पलंगावर झोपली होती . त्या खोलीचा काहीच पत्ता नव्हता . ती ज्या जमिनीवर झोपली होती ती जमीन जुन्या काळ्या दगडांची होती . ते दगड एकमेकांत बसवले होते . जमिनीतील दगड वापरून अगदी गुळगुळीत झाले होते . बघून कोणालाही समजले असते कि एकेकाळी इथे माणसाचा बराच वावर असला पाहिजे . तिला समोरच  काही अंतरावर एक वस्तू दिसली . ते एक जुने पडके मन्दिर होते .म्हणजे उरलेले भग्नावशेष तिथे होते .   त्यावरून ती जी वस्तू दिसत होती तिला मंदिर असे म्हणू शकतो. ती वस्तू बरीच शतके जुनी असल्यासारखी दिसत होती . जमिनी प्रमाणेच  पूर्ण काळ्या दगडात बांधलेली. प्रवेशदारा समोरच दोन सिंहाचे पुतळे होते . पण पण त्यांच्या डोक्यावर हे काय आहे ? त्यांची डोकी सिंहा सारखी  नक्कीच

'आई, बटन तुटलंय ग शर्टचा...आणि बघ ना किती खराब झालाय तो...' महेश दारातून ओरडतच येत म्हणाला. महेशचा आवाज ऐकून तिने पटकन रिकाम्या डब्याचं झाकण लावलं. डाळ उरलीच नव्हती डब्यात. तसंच डबा बाजूला ठेवत ती महेशकडे वळली. महेश पोळीच्या डब्यात कालची उरलेली पोळी आहे का ते बघत होता. 'आई, पोळी नाही? ' महेशच्या प्रश्नावर तिला भडभडून आलं. कसनुसा हसत ती म्हणली. 'करणार रे पोळी. जा, तू बाबा आले का बघून ये'. 'कुठे गेले बाबा?' महेशचा पुढचा प्रश्न. तोंडावर आलेला उत्तर तिने थांबवलं, आणि सावकाश ती म्हणाली, 'तुला नावं शर्त आणायला.' महेशचा चेहेरा खुलला. तो नाचतच अंगणात जाऊन बाबांची वाट पाहू लागला.

निस्वार्थ प्रेम

माझा एक मित्र आहे. कॉलेजमध्ये सर्व जण करतात तसे त्यानंही बरेच उद्योग
केले. पोरींना भरपूर त्रास दिला. सरांची नक्कल केली. कॅंटीनचे पैसे
बुडवले. "फर्स्ट डे फर्स्ट शो' पाहिले. दर महिन्याला त्याच्या अंगावर नवा
शर्ट असायचा. तो नेहमी म्हणायचा. "जन्माला आलोय तर फुल्ल ऐष करणार,
प्रेमाबिमात नाही पडणार' त्यानं त्याच्या बाईकरवही "आय हेट गर्ल्स' असंच
...लिहिलं होतं. आई-वडिलांचा एकुलता एक मुलगा. त्यामुळं लाडातच मोठा झालेला.
शिवाय त्याच्या सोसायटीत भरपूर मुली. त्यामुळे मुलींचं त्याला तसं काही
सोयरसुतक नव्हतंच. पोरींशी बिनधास्त बोलायचा. अभ्यासात हुशार नव्हता;
पण खेळाची कमालीची आवड होती त्याला. कायम खिदळत असायचा.
पण... पण आज त्याच्या चेहऱ्यावरचं हसू कुठल्या कुठं पळून गेलंय.
तो एका मुलीच्या प्रेमात पडला होता. गोरीपान आणि देखणी मुलगी होती ती.
कसलाही विचार न करता त्यानं तिला बिनधास्त प्रपोज केलं होतं.
ती होस्टेलला राहायला होती. सहा महिने तो तिच्या मागं लागला होता.


खरं प्रेम केलं होतं त्यानं. त्यामुळं त्या मुलीनंही होकार दिला. त्याचा
स्वभाव निर्मळ होता. पण तो आई-बाबांना खूप घाबरायचा. लाडात वाढला असला,
तरी त्याच्यावर आई-बाबांचा धाक होता. त्यामुळं त्यानं प्रेमाविषयी
त्यांना काही सांगितलं नव्हतं. त्याची हिंमतच होत नव्हती.

तो तिच्यासोबत नेहमी खडकवासल्याला फिरायला जायचा. खडकवासल्याच्या पुढे
पानशेत रस्त्याशेजारी एका ठिकाणी ते गप्पा मारत बसायचे. एकदा ते असेच
फिरायला निघाले तेव्हा त्याच्या प्रेयसीनं एका कॅरीबॅगमध्ये छोटंसं रोपटं
घेतलं होतं. आपण बसतो ना, तिथं मी हे रोप लावणार, अशी तिची कल्पना ऐकून
तो पोट धरून हसला होता. त्याच्या हसण्यानं ती रुसूनही बसली होती. कसंबसं
तिचा रुसवा घालवत दोघं त्या ठिकाणी गेले. दोघांनी तिथं रोपटं लावलं. सोबत पाण्याची बाटली
होती. त्या रोपट्याला पाणीही घातलं. आठवड्यात एकदा तरी त्यांची तिथं
चक्कर व्हायचीच. दर वेळी ते दोघं त्या रोपट्याशेजारी गप्पा मारत बसायचे.
एके दिवशी ती गावी निघाली. तो आईसोबत मावशीकडे गेला होता. त्यामुळं त्या
दोघांना भेटता आलं नाही. शिवाय ती दोन दिवसांनी परत येणार होतीच.
त्यामुळं नको येऊ भेटायला, असं तिनंच सांगितलं होतं. घरी पोचल्यावर फोन कर असं सांगून त्यानं फोन
ठेवला. तिचा फोन आला नाही, म्हणून त्यानं फोन केला; पण कुणीच उचलला नाही.
घरी गेल्यानं मला विसरली वाटतं, असा राग मनात धरून त्यानंही परत तिला फोन
केला नाही. दुर्दैवानं दुसऱ्या दिवशी मला समजलं, तिचा अपघातात मृत्यू
झाल्याचं. त्याला ही बातमी कशी सांगायची तेच सुचत नव्हतं. खूप धाडस करून
मी त्याला सांगितलं. हळव्या मनाचा होता तो. जागेवरच खाली बसला अन्‌ मोठमोठ्यानं रडायला लागला.
आवरणार तरी कसं त्याला? माझ्या गळ्यात पडून रडू लागला. क्षणाचाही विचार न
करता त्यानं गाडी काढली. मला पाठीमागं बसवलं अन्‌ आम्ही तिच्या गावाकडं
गेलो; पण काही उपयोग नाही. सर्व काही उरकलेलं होतं. तिथं त्यानं स्वत:ला
सावरलं. तो तिथं रडला असता, तर तिथल्या लोकांना संशय आला असता. आम्ही
तिच्या बाबांना भेटलो अन्‌ अर्ध्या तासात माघारी फिरलो.

मला वाटलं, आम्ही घरी येतोय. पण आमची गाडी खडकवासल्याकडं निघाली होती. मी
काही बोललो नाही. पानशेत रस्त्याशेजारी त्यानं गाडी थांबवली अन्‌ एका
झाडाला पकडून तो मोठ्यानं रडू लागला. त्यानंतर दररोज तो तिथं जात होता
अन्‌ झाडापाशी बसून मुसूमुसू रडत होता. आठ महिन्यांपूर्वी त्याच्यावर
दु:खाचा डोंगर कोसळला होता. पण आता तो हळूहळू सावरतोय. आता त्याचा
स्वभावही बदलला आहे. एखाद्या शांत मुलाप्रमाणं तो वागतोय. त्याच्या आई-बाबांना याविषयी काहीच माहिती
नाही. तो घरात काही बोलतही नाही. फक्त रात्रीच्या वेळी तिनं त्याला
दिलेली लेटर वाचतो. तिनं दिलेलं गुलाबाचं फूल आता सुकलंय. ते एकटक बघतो
अन्‌ उशीत तोंड खुपसून रडतो. तो म्हणतो, ""ते झाडच आता माझं सर्वस्व आहे.
त्या झाडाच्या पानाफुलांत मी तिला शोधतो. लोक झाडावर प्रेम करा असं
म्हणतात;पण मी प्रेम करणाऱ्या प्रत्येकाला सांगीन, की तुम्हीही असं एखादं रोपटं लावा. तुमची "लव्ह
स्टोरी' अर्धवट राहणार नाही. खरं प्रेम असेल, तर ही
निःस्वार्थी रोपं खूप काही देतात. मी स्वत: हे अनुभवतोय.'

बानूच्या पदरी वनवास

Previous Chapter

तिची हकीकत ऎकुन राजा रागाने लाल झाला आणि म्हणाला, ’गुरुची निंदा करणा-या हिचा ताबडतोब शिरच्छेद करा!’

तेव्हा प्रधानास द्या येऊन त्याने हात जोडून राजास प्रार्थना केली की, ’खुदावंत! आपल्या पोटच्या गोळ्याप्रमाणे हिचे आपण संगोपण केलेत, तेव्हा एवढी भयंकर शिक्षा तिला देऊ नये!’ तेव्हा राजा म्हणाला, ’ठीक आहे! तुमच्या म्हणण्याला मान देऊन मी हिला हद्दपार करून हिची सर्व संपत्ती जप्त करून टाकण्याचा हुकूम देत आहे.’

खरी हकीकत सांगूनही राजाचा उलटा न्याय पाहून बानू अतिशय दु:खी अंतकरणाने आपल्या दाईसह उद्वेगाने अरण्याच्या मार्गाने चालू लागली. पुढे चालून दमल्याने त्या दोघी एका झाडाखाली विश्रांती घ्यावी म्हणुन थांबल्या, बानुला आपल्या पूर्वीच्या परिस्थितीची जाणी झाली व ती दाईस म्हणाली, ’आई! देवाचा असा काय गुन्हा केला आहे म्हणुन ही भयंकर शिक्षा तो मला भोगावयास लावीत आहे.’ तेव्हा दाई म्हणाली, ’बेटी! दैव फिरल्यावर देवाला दोष काय देणार?’

श्रम, तहान आणि भुकेने व्याकुळ झाल्याने त्यांना त्या अवस्थेत झोप लागली, झोपेत बानुच्या स्वप्नात एक दिव्य साधू आला आणि तिला म्हणाला, ’मुली! तू दु:खी कष्टी होऊ नकोस. या वृक्षाखाली अलोट संपत्तीने भरलेल्या सात खोल्या आहेत त्या तुला मी बक्षीस देतो. येथेच एक शहर बसवून तू सुखाने राहा.’ हुस्नबानु दचकून जागी झाली. लगेच तिने दाईला जाने केले आणि आपले स्वप्न सांगितले. तेव्हा तिलाही समाधान वाटले.

त्याप्रमाणे थोडे खणू लागताच द्र्व्य आढ्ळू लागले. परमेश्वरी लीलेचे कौतुक करीत तिने थोडे दाईकडे दिले व बाजारातून आवश्यक त्या वस्तु खरेदी करून आणण्यास सांगितले. पण भीषण अरण्यात बानूला एकटी सोडून जाण्यास ती प्रेमळ दाई तयार होईना.

थोड्याच वेळात एक फकीर रस्त्याने जाताना दिसला. दाईने त्याला ओळखुन हाक मारली. बानूचा चुलत भाऊच होता. त्याला घडलेली सर्व हकीकत सांगून बाजारात पाठवून दिले. त्याने येताना अन्न, वस्त्र, कारागीर व बांधकामाचे साहित्य आणले. त्यानंतर साधूच्या दिव्य संदेशाप्रमाणे शहर वसविण्याचा ती विचार करु लागली. ती राजाची हद्द असल्याने शहर वसविण्यासाठी प्रथम त्याची परवानगी आणा असा सल्ला बानुला कारागिरांनी दिला. त्यासाठी ती बादशहाकडे आली.

शाळेत जाणाऱ्या एका लहान .. मुलाच.. प्रेम पत्र..

प्रिय पिंकी ,

प्रेम पत्र

पाठवण्यास कारण कि, मला तू खूप आवडतेस. तू पण माझ्याकडे सारखी बघत असतेस. म्हणून मला वाटते मी पण तुला आवडत असेल. तर गणिताच्या पेपरला मला मदत कर, तू रेड रीब्बन नको लावत जाऊ तुझ्या मागची मंदा त्यावर इंक सोडते मग मला राग येतो. ती माझ्या घर शेजारी राहते, इंक चा बदला म्हणून तिच्या घराची बेल वाजून पळून जातो. तू fair & lovely लावत जा, आणखी गोरी दिसशील. तुझ्या शेजारी गुड्डी आहे न ती तुझ्या हून गोरी आहे पण मला तूच आवडतेस कारण ती माझी पेन चोरते . पत्राचा राग आला तर मला परत दे, सरना देऊ नकोस .

तुझा खरा प्रेमी सोन्या ♥♥

हुस्नबानू व ढोंगी साधू

Previous Chapter                       Next Chapter

हुस्नबानू त्याप्रमाणे आपल्या जीवनातील दिवस घालवीत होती. एक दिवस रस्तावरील मौज खिडकीतुन ती पाहत होती. एक वृद्ध साधुमहाराज आपल्या शिष्यांसह रस्त्यावरून जाताना दिसला. त्याचे शिष्य त्याच्या मार्गावर सोन्यारूप्याच्या विटा ठेवीत होते. त्यावरून जमिनीला पाय न लावता साधुपुरूष चाललेला पाहून ती आश्चर्यचकीत झाली व तिने दाईस हा असा का चालला आहे असे विचारले.

तेव्हा दाई म्हणाली, ’बेटी, हा साधुपुरूष राजाचा गुरु आहे व त्याच्या भेटीसाठी तो जात आहे. कधी कधी राजसुद्धा त्याच्य दर्शनास जातो.’

नंतर बानूने दाईला विचारले की, ’आई!, तुझी परवानगी असेल तर या साधुपुरुषास आपल्या घरी बोलावून त्याचे दर्शन मी घेऊ का?’ तेव्हा ती म्हणाली, ’तुझी इच्छा असल्यास जरूर दर्शन घे.’

त्याप्रमाणे आपल्या चाकराकरवी हुस्नबानूने साधुस निरोप पाठविला की आपल्या चरणांची धूळ आमच्या घराला लावून आम्हाला पावन करावे अशी प्रार्थना आहे.

साधूने तिच्या प्रार्थनेचा स्वीकार केला. दुस-या दिवशी येण्याचे मान्य केले. हुस्नबानूस अतिशय आनंद झाला. तिने त्या दिवशी संपूर्ण महाल शृंगारला. निरनिराळ्या प्रकारची उत्तमोत्तम पक्वान्ने तयार केली. प्रात:काळीच साधूला घेऊन येण्यासाठी चाकरास पाठवून दिले.

हुस्नबानूची कथा

Previous Chapter                                     Next Chapter

अति प्राचिनकाळी खुरासन प्रांतामध्ये एक लैकिकसंपन्न बादशहा राज्य करीत होता. त्याचे पदरी आठ प्रधान होते. ते कर्तव्यद्क्ष होते. इतर नोकर-चाकरसुद्धा आपले काम दक्षतेने करीत. बादशहाचे नाव होते, कर्दनशाह. कर्दनशाह इतका न्यायनिष्ठुर होता की, न्यायासनापुढे प्रत्यक्ष मुलाचीही तो पर्वा करीत नसे. प्रत्यक्ष राज्यात रहाणारा बरझाक नावाचा अत्यंत धनवान व उदार अंत:करणाचा सौदागर, राजाचा जिवलग मित्र होता. बरझाकला फक्‍त एकच कन्यारत्‍न होते, तिचे नाव हुस्नबानु.

हातीमताई : परोपकारी राजा हातिम

 Next Chapter

पूर्वी एकेकाली येमेनचा बादशहा तई याने खूप वर्ष राज्य केले. आपल्या अलकिरससा नावाच्या चुलत्याच्या कन्येशी विवाह केला. पूढे ब-याच दिवसांनी त्यांना एक सुंदर मुलगा झाला. त्यावेळी बादशहाला अतिशय आनंद झाला. त्याने आनेक पंडितांना बोलावून म्हटले की, ’आपल्या पंचांगात पाहुन याचे अचूक भविष्य सांगा.’ त्या सर्व विद्वानांनी त्याची पत्रिका तयार केली व ती पाहिल्यावर बादशहास सांगितले की, ’खुदावंत! आमच्या मते हा राजपुत्र बादशहा तर होईलच, पण त्याशिवाय तो आपले सारे आयुष्य परोपकारात घालवून पुण्यसंचय करील. प्रत्यक्ष विधात्याचेच कार्य केल्यामुळे याचा किर्तीरूपी सुगंध आकाशात चंद्रसूर्य असेपर्यंत चोहीकडे दरवळत राहील.’ हे ऎकुन बादशहा एकदम खूश झाला. त्याने ह्या लोकांना खूप जडजवाहीर व मोहरा देऊन निरोप दिला.

ही नाती सुगंधी

जानू…जानू…लवकर ऊठ..
अगं आम्ही निघतोय आता..आवर तू पण..किती वेळ झोपून राहणारेस ? आठ वाजलेत.
किती वेळच्या हाका मारतेय मी,ऊठ लवकर आणि खाली ये..आम्ही निघतोय.
आईच्या हाका ऐकून "हं" म्हणण्याइतपतच जान्हवीच्या अंगात बळ होतं,तेवढं एकवटून "हो,उठतेय" म्हणत तिने डोळे उघडायचा निष्फळ प्रयत्न केला.थोडी चुळबूळ केली पण उडालेली झोपही आता काही लागत नव्हती.
खिडकीच्या पडदयामधून शिरलेली अजाण सूर्यकिरणंही तिच्या झोपाळू डोळ्यांना सहन होत नव्हती.
काश्श ! ह्या सूर्याने पण एक दिवस सुट्टी घेतली असती तर….
म्हणत डोळे चोळतच ती बिछान्यातून उठली.रोजच्या सवयीप्रमाणे सरळ खिडकीकडे गेली.
खिडकीच्या पडद्यामधून सूर्यकिरणं गाळून आत येत होती.
तिनं पडदा बाजूला करुन पाहिलं तर सूर्याचा जणू काही चंद्र झाला होता.सूर्याला काळ्याभोर ढगांनी कुशीत घेतलं होतं.एरव्ही लालिमेने वेढलेलं त्याचं अस्तित्व शीतल धुरकट झालं होतं.आकाशभर काळ्या जांभळ्या ढगांचे पुंजके हसत खिदळत होते.
ही कुठली गाणी गाताहेत पक्षी आज ?
अन ही झाडं अशी काहीतरी लबाडी केल्यासारखी चुपचाप का उभीयेत ?
मधुनच सळसळतात,हिरवे दात विचकत.

कालछिद्र

हे सगळं ५ वर्षांपूर्वी सुरू झालं. मी माझं साधंसं सरळमार्गी, मध्यमवर्गीय आयुष्य जगत होतो. एक छोटीशी नोकरी, एक छोटंसं घर, घरात आई-वडिल आणि मी. सुबत्ता नसली तरी शांतता होती. त्या दिवशी झालं असं. रात्रीची वेळ होती. दमून भागून आलो होतो. जेवण वगैरे उरकलं आणि घराच्या गॅलरीत शांतपणे पेपर वाचत बसलो होतो. आभाळ भरून आलं होतं. अचानक ढग कडाडायला लागले. विजा चमकायला लागल्या. आणि काही समजायच्या आत एक वीज माझ्यावर पडली. एकदम प्रकाशाचा मोठा लोळ उठल्यागत वाटलं. डोळे दिपून गेले. आपण चितेवर बसलो आहोत असं वाटलं आणि पुढचं काही आठवत नाही. आई-बाबा सांगतात की मी फ्रीज झाल्यागत पडलो होतो. आता एव्हढ्या उष्ण वीजेनं मी फ्रीज कसा झालो मला ठाऊक नाही, पण झालो असेन.

‘तो’

सकाळी नऊचं लेक्चर संपतंय. पुढचा लेक्चरर येईस्तो दहा मिनिटं जातीलच. ‘तो’ उठतो आणि म्हणतो, “चल रे चहा पिऊन येऊ.” आमच्या सहा जणांच्या ग्रुपमधल्या उर्वरित पाचांपैकी किमान तिघे त्याच्याकडे शून्य नजरेनं बघतात. “तल्लफ आलीय यार. चला ना!” मग कुणीतरी दोघे त्याच्याबरोबर जाऊन चहा पिऊन येतात. हे इंजिनियरिंगची चार वर्षं अक्षयी होत राहतं. त्यातच त्याचं टोपण नाव ठरतं “चहा, कॉफी…” जाऊ दे.

Pencil & Eraser ( Touching Story )

Pencil: I’m sorry
Eraser: For what? You didn’t do anything wrong. Pencil: I’m sorry because you get hurt because of me. Whenever I made a mistake, you’re always there to erase it. But as you make my mistakes vanish, you lose a part of yourself. You get smaller and smaller each time.
Eraser: That’s true. But I don’t really mind. You see, I was made to do this. I was made to help you whenever you do something wrong. Even though one day, I know I’ll be gone and you’ll replace me with a new one, I’m actually happy with my job. So please, stop worrying. I hate seeing you sad.